سبک شعر پیشرو، سومین سبک در شعر فارسی در تاریخ شعر فارسی، تا حال، هزار سال شعر سنتی، صد سال شعر نو را داشته ایم و اکنون بیش از یک دهه است که با سبکی به نام شعر پیشرو سر و کار داریم. شعر پیشرو، آمیخته ای از هر دو سبک سنتی و نو است، اما در کلّیّت خود، هیچیک از این دو نیست. به عبارتی: سبک پیشرو، فرزند سبک های سنتی و نو است. در این باره، پیش تر، توضیحاتی داده بودیم. اکنون برای وضوح بیش تر موضوع، مطالب دیگری در همین راستا تقدیم می کنیم: شعر سنتی، قالب های مشخصی دارد مثل مثنوی، قصیده و. و هر قالبی هم تعریف مشخص خود را، البته امروزه ممکن است شاعری مثلا مثنوی بسراید اما زبان، نگاه، نمادپردازی و حتی دیگر عناصر معنوی مثنوی اش نیمایی باشد، با این حال، قالب شعری او همچنان مثنوی است و در قلمرو شعر نو به شمار نمی رود. برعکس قضیه نیز همین طور است: مثلا شعر نوی شادروان اخوان ثالث ممکن است به زبان کهن باشد، اما شعر کهن نیست بلکه در قلمرو شعر نو قلمداد می شود و اصلا طبق تعریف و تقسیم بندی شعرهای سنتی و نو، هیچ شعر نوی را نمی توان شعر سنتی محسوب کرد، چراکه شعرِ دارای مصراع واره های کوتاه و بلندشونده، در گروه شعر نو قرار می گیرد- حتی اگر از جنبه های دیگری همچون زبان و. سنتی و کهن باشد. اکنون این مطلب، واضح تر می شود که: شعر پیشرو، آمیخته ای است از شعر سنتی و نو اما در کلّیّت خود، محدود به هیچیک از آنها نیست و از تعریف هر دو، بیرون می زند. در حقیقت، شعر پیشرو، فرزند شعر سنتی و نو است و همان طور که فرزند- با همه ی همانندی ها به پدر و مادر- موجودی غیر از پدر و مادر خود است، شعر پیشرو هم مقوله ای جدید در تاریخ ادبیات فارسی و سومین سبک یا در واقع، اَبَر سبک شعری است و از نظر زمانی، پس از سبک های سنتی و نو قرار دارد. شعر پیشرو در چند قالب یا گونه به کار می رود و تا جایی که نگارنده می داند، با شعر #سه-گانی آغاز شده است. قالب یا گونه ی #آمیزه نیز در قلمرو شعر پیشرو قرار می گیرد و آمیزه ای است از شعر سنتی و نو. در این که آیا غزل پُست مدرن، در گروه سنتی قرار می گیرد یا نو یا پیشرو، فراوان می توان مباحثه کرد و بطور خلاصه: با قدری چشم‌پوشی می توان غزل پست مدرن را نیز در حیطه ی شعر پیشرو قرار داد و اما گونه های شعری مورد توجه ویژه ی نگارنده و دوستان او در گروه شعر پیشرو عبارت اند از: سروش، سه گلشن، شعرسبز یا چندآهنگ و شعرتک. گفتیم که: شعر پیشرو، آمیخته ای از شعر سنتی و نو است و اکنون این توضیح را اضافه کنیم که: این آمیختگی ممکن است گاهی در همه ی شعرهای گونه ای پیشرو، دیده شود (مثل هر شعری در گونه ی آمیزه) و گاهی در کلّیّت گونه ای دیگر از شعر پیشرو (مثل شعر سروش که گاهی بصورت سنتی و گاهی بصورت نو می آید و در مجموع، قالب یا گونه ی شعری سروش، هماهنگ با چارچوب کامل هیچکدام از دو سبک سنتی و نو نیست و از هر دو، بیرون می زند) #محمدعلی_رضاپور (#مهدی)
شعر ,نو ,سنتی ,سبک ,پیشرو ,پیشرو، ,سنتی و ,و نو ,شعر پیشرو ,شعر پیشرو، ,شعر سنتی
درباره این سایت