حیف .
که آدمی تنها وقتی آن چین و چروک‌های ترسناک سرزمین نازک پوستش را تسخیر می‌کند و وقتی شتر مرگ به خانه‌اش نزدیک میشود تازه می‌فهمد که
باید ببیند، باید بیشتر ببیند،
بیشتر نفس بکشد،
بیشتر راه برود،
بیشتر زندگی کند،
بیشتر عشق بورزد.
و شاید این تقدیر آدمی است که دیر بفهمد.
آن هم خیلی دیر.
iframe ,} ,100% ,embed ,aparat ,h ,aparat embed ,iframe aparat ,h iframe ,} h ,100% height ,iframe aparat embed ,aparat embed frame
درباره این سایت